Ostatnie pare dni związane jest z ostatnimi szlifami pod kolejny już mój Cracovia Maraton. To będzie mój piąty start w ulicznym maratonie, nie ukrywam nigdzie, że celuję w złamanie 3 godzin i jeśli to zrobię –  na razie zakończę swoją przygodę z płaskimi maratonami. Być może kiedyś zmienię zdanie, póki co mam w głowie o wiele ciekawsze i bardziej inspirujące plany 🙂

Ale nie o tym ma być dzisiaj. Dzisiejszy wpis jest bardzo spontaniczny (spontaniczność – nowość w moim życiu:D) – właśnie wróciłem z treningu, w zasadzie to z popołudniowego rozruchu – spokojnej dyszki bez zadyszki, mamy ostatni tydzień przed maratonem, więc  to praktycznie same lekkie treningi, parę przebieżek i akcentów dla odmulenia. J est czas na trochę przemyśleń i na chwilę zatrzymania się.
Dużo dzisiaj myślałem o przeszłości – rzadko to ostatnio praktykuję, raczej żyję teraźniejszością i pracą nad swoimi celami. Ale dzisiaj się zatrzymałem i przypomniałem – dlaczego zacząłem i jaki wtedy byłem oraz co we mnie zmieniło te parę lat trenowania.

Pamiętam jak dzisiaj, kiedy pierwszy raz oglądnąłem filmik z Ironmana – o ten tutaj:

 

Pamiętam moje emocje związane z pierwszymi treningami, pamiętam ból w nogach, kiedy wstawałem rano z łóżka i nie mogłem zrobić pierwszych kroków oraz zdziwienie wszystkich znajomych, którzy dowiedzieli się, że zacząłem trenować   biegać (trenowaniem to długo nie było).  

Ale najbardziej pamiętam uczucie, które skierowało mnie ku trenowaniu – poczucie beznadziejności i brak celu i sensu w życiu. 
Tak, chyba najwyższa pora, aby przyznać się do tego – to był mój powód, dla którego zacząłem trenować.
Byłem zagubionym studentem automatyki i robotyki, który przeżywał swój największy zawód miłosny i uświadomił sobie, że regulatory PID, równania różniczkowe i procesy stochastyczne to chyba nie to, co go kręci w życiu.
Trenowanie było tym, co mi zaczęło powoli pomagać. Mało tego – uważam, że gdybym nie zaczął trenować, na bank popadłbym w jakiś alkoholizm albo inny nieciekawy sport. Dotarło to do mnie dopiero po jakimś czasie.

I nie opowiem Wam cudownej historii – jak dzięki bieganiu odnalazłem sens w życiu, jak zacząłem zarabiać wielkie i upragnione pachnące pieniądze i jakiej to wewnętrznej przemiany nie doznałem. Owszem – sens się znalazł, pieniądze też a przemiana? Przemiana ciągle zachodzi.
Jest tego wiele w sieci, w co drugiej książce o bieganiu możecie przeczytać o cudownych zmianach, o przełomowych momentach (np. u Karnazesa, który w swoje urodziny nawalony w jakiejś knajpie stwierdził, że zostanie ultrasem i przebiegł od razu 50 km), które zmieniły  komuś życie. Ja w to nie wierzę – przynajmniej w moim przypadku.

Ale głęboko wierzę w proces, jakim jest zmiana i szczęście, która ona daje.

Zacząłem myśleć i porównywać siebie sprzed tych 6-ciu lat, oraz siebie z dzisiaj i poniżej spisałem najważniejsze wnioski:

 

1.  Każdy cel wymaga poświęcenia i odpowiedniej zapłaty.

   Brzmi jak frazes motywacyjny z książki Tonego Robbinsa albo Kiyosakiego. Ale tak jest. Pamiętam jak byłem kiedyś zachwycony takimi książkami, codziennie łykałem Robbinsa, Kiyosakiego, Grzesiaka i innych, żyłem wielkimi wizjami, w głowie miałem miliony, mało tego – swoje stypendium naukowe zainwestowałem na forexie z wielką wizją, że przekuje je w piękny milion, nie dość że miliona nie było to jeszcze przewaliłem stypendium.  Wierzyłem, że to jest takie łatwe, przyjemne i wystarczy chcieć i być przekonanym że się da. Wierzyłem w łatwy sukces.
   6 lat trenowania nauczyło mnie, że to jest trochę inaczej. Owszem – trzeba być do czegoś przekonanym, trzeba chcieć – ale to nie wszystko.  Chcesz przebiec maraton – dobra, trenuj sobie coś tam. Chcesz złamać trójkę – już „coś tam” nie wystarczy, trzeba solidnie zapierdalać. Teraz jak ktoś mi powie o milionie, czy o czymkolwiek – że aby coś osiągnąć wystarczy chcieć – od razu przypominam sobie o tym, ile kosztowało mnie w tym sezonie trenowanie do złamania głupiej trójki, a co dopiero ile może kosztować osiąganie na prawdę wielkich rezultatów.

2.  Zaakceptuj siebie.

   Zanim zacząłem trenować byłem chyba najbardziej nieakceptującym się człowiekiem na świecie. Nie pasowało mi absolutnie wszystko we mnie. Każdego dnia myślałem o tym, co w sobie zmienić i próbowałem zrobić to na siłę. Nie wiem w sumie jak to się stało, ale po jakimś czasie się to zmieniło. Powoli zacząłem siebie doceniać – zaczęło się od maratonu, od docenienia tego, że chce mi się wychodzić na trening, a przeniosło się to na bardziej wewnętrzne aspekty samoakceptacji. Powoli jestem coraz bardziej świadomy tego, że nie mogłem zostać lepiej stworzony – ale trzeba było sporo czasu.

3.  Największa wada może być największą zaletą.

   To jest nawiązanie do punktu nr 2.  Całe życie prześladują  mnie dwie cechy, których cholernie nie lubiłem i nie akceptowałem- jestem człowiekiem bardzo ambitnym, ale w tej ambicji opóźnionym oraz jestem małomówny.  Opóźnionym w takim sensie, że zawsze mi „trochu” brakowało do innych.  Tu mi brakło 1 punktu do finału ogólnopolskiego olimpiady z fizyki (pamiętam jak to bardzo bolało), tu zdałem maturę na 98% a celowałem w 100. Gdy moi koledzy z rocznika robili już doktoraty, to ja dopiero broniłem swoją pracę magisterską.  Gdy połowa znajomych ze szkoły średniej ma już dzieci – ja nawet żony nie mam, ba – nawet widoków nie ma żebym ją znalazł w najbliższym czasie 😀
   Długo mi to leżało na sercu. Zawsze byłem opóźniony, zawsze w tyle i ciągle później łapałem życiowe sprawy.
   Ale z drugiej strony – skutkiem tego opóźnienia jest to, że mam niesamowity upór, wytrwałość i ogromną cierpliwość.
   Idę przez życie wolno, ale za to jak dobry, stary UAZ pod górę na włączonym reduktorze.  I to jest jedna z moich największych zalet, bo jak pójdę na K2 czy Everest – dokładnie to mi będzie potrzebne. Jak będę realizował swoje największe pragnienia i marzenia – te cechy będą fundamentem.
   Mimo nie zdania matury na 100% – udało mi się kilka osób przygotować do tych 100%, mimo opóźnionej obrony pracy mgr (która zresztą dotyczyła sterowania obiektów z dużym opóźnieniem :D) –  zrobiłem ultra wypasione i skomplikowane badania i nawet wymyśliłem  nieliniowy regulator PID i dostałem propozycję kontynuowania tematu w ramach doktoratu (może kiedyś skorzystam). A z moją małomównością związane są mało spotykane cechy analityczne, które w pracy są świetnym narzędziem i to kolejna moja ogromna zaleta.

4. Nie ważny jest cel, ale droga.

   Kiedyś liczyło się dla mnie zdobycie góry. Po tych paru latach trenowania i kończenia rożnych UTMB, Lavaredo i innych tego typu smakołyków dotarło do mnie, że najważniejsza w tym wszystkim jest droga, którą przebywamy.  Nie ważne jest ukończenie maratonu w 3 godziny, ale ważne są wszystkie treningi, które musimy odbyć – te w zimie, kiedy jest ciemno, zimno i chce się spać.  Te wiosną, które bolą, bo są na wysokich intensywnościach, ale tez te ze wschodami słońca, które zapierają dech w piersiach – te, na których spotyka się sarny, jelenie i inne zwierzęta i czuje naturę. Te w lecie, które są najprzyjemniejsze i dają dużo satysfakcji. Najważniejsze w tej drodze jest codzienne przełamywanie się – walka z leniem, walka z sobą i strefą komfortu. Liczą się małe, drobne codzienne zwycięstwa.  To dzięki tej walce możemy doznać przemiany i poczuć radość.

5. „Czas jest piękny, bo wszystko pokazuje”

   Pamiętam, jak wypowiedziałem to zdanie jakieś 8 lat temu 1 stycznia o 4 rano na zboczach Rycerzowej. Wszystko wymaga czasu. Żadna zmiana, szczególnie wewnętrzna nie dzieje się od razu. Jest to proces, który trwa całe życie. Powinniśmy codziennie stawać się innymi – lepszymi ludźmi. To jest trochę jak funkcja asymptotyczna, ciągle się zbliża do celu, ale osiąga go dopiero w nieskończoności, czyli nigdy. Walka o to trwa codziennie. I to nie jest prawda, że jeśli zaczniesz biegać, przeżyjesz ten pierwszy miesiąc, to potem już samo będzie się wychodzić na trening. Ja biegam już 6 lat i każde wyjście na trening to walka z leniem i pytanie „po co?”.

   Po co? Po lepsze życie, po lepszego siebie i po kolejny krok na drodze swojej misji życiowej. Każdy ma swój cel i każdy ma swoją misję.
   Dla mnie dzisiaj drogą jest bieganie, być może za jakiś będzie to coś innego – trzeba będzie się przezbroić z butów biegowych być może w rower, być może w skorupy i czekan – a może w wózek i kołyskę – czas pokaże.

   Być może Twoją drogą jest inna pasja – być może jest to taniec, piłka nożna, podróże, być może rodzina albo jeszcze coś innego.  Na pewno jest to dla Ciebie wielkie i przynosi Ci dużo radości, szczęścia i spełnienia.
   Pomyśl sobie o tym, jak to było jak tego nie miałaś/nie miałeś, a jak jest teraz 🙂
   Co to w Tobie zmieniło?